Απομαγνητοφώνηση αποσπασμάτων της ομιλίας του π.Ν. Λουδοβίκου
Για την αειπαρθενία της Παναγίας
Φοβερά, φοβερά, παίρνει το γαϊδούρι. Αντί να πάρει ξέρω γω δεκαπέντε άλογα και ένα λαμπρό άρμα, και να τους βάλει όλους από πίσω, στολές, να μπαίνει μέσα και να κάνει. Ε, φανταστείτε τώρα να σου πουν σε μια πόλη, ότι για μας είσαι ότι υπέροχο, και να έρχεσαι με ένα ποδήλατο εσύ, τέτοιο πράγμα είναι (γελάει πολύ στο σημείο αυτό). Σαν να σου λέει, εντάξει, δεν καταλαβαίνετε τίποτα.[ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΩΤΗΡΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟΥ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΤΟ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΗ ΕΠΑΡΣΗ.] Τον πάπα σε ένα γαϊδούρι, λέει κάποιος από το κοινό. Γελάει. Λέμε τώρα, μην πάμε σ’ αυτά, διότι ….εκεί είναι το θέμα, εκεί είναι το θέμα. Και κοιτάξτε τώρα τη συνέχεια. Αν το καταλάβετε αυτό που θα σας πω, θα παγώσετε τώρα. Πως του φέρεται του Χριστού, τι σχέση έχει μαζί του;[Η ΠΑΝΑΓΙΑ] Πρώτη εμφάνιση του Χριστού, ακούστε το αυτό λίγο. Δεν έχει καμία όρεξη να εμφανιστεί πουθενά. Πάμε στο γάμο. Ε, δε θέλω να’ ρθω. Πάμε στο γάμο, δε θέλω, άσε, εντάξει. Σε παρακαλώ πάμε στο γάμο, είναι ανάγκη, είναι συγγενείς μας, είναι γνωστοί μας, είναι φίλοι μας, και λοιπά, πάμε. Κάθεται ο Χριστός, κοιτάει δεξιά-αριστερά. Φανταστείτε τώρα ρεαλιστικά πως έγινε. Όπως έγινε. Λοιπόν, και ξαφνικά τελειώνει το κρασί. Εδώ είναι η μεγάλη έκπληξη. Γυρίζει και του λέει, κρασί δεν έχουν. Πως του μιλάς έτσι;! Πως του μιλάς έτσι!!! Δηλαδή, όχι σε παρακαλώ, μήπως, αν θα μπορούσε κάτι, δεν ξέρω τώρα μήπως έχεις καμιά ιδέα, να μπορούσαμε να βοηθήσουμε, αν… Τίποτα! Δεν έχουν κρασί. Φανταστείτε το, πως το λέει. Και ο Χριστός τι κάνει; Γυναίκα της λέει, άνθρωπε μου, ούτε μάνα καν, α παράτα με. Δεν είναι η ώρα μου ακόμα. Και εδώ είναι το σοκ το φοβερό, για μένα, όταν το συνειδητοποίησα, έπαθα σοκ. Γυρίζει και λέει στους δούλους, ότι σας πει κάνετε. Θα το κάνεις, έγινε, τελείωσε. Εδώ σταματάει πραγματικά ο άνθρωπος να μιλάει, έτσι. Αντι να του πει, κοίταξε να δεις, εντάξει, μπορεί να μην ήρθε η ώρα σου, αλλά η μανούλα σου που σε αγαπάει, μια μικρή χάρη, ξέρωγω, για μένα, καν το χατίρι, τόσο δα, και λοιπά. Αυτή είναι μια ανθρώπινη συμπεριφορά. Ποιον έχεις απέναντι σου, ποιον έχεις; Αυτή ξέρει ποιον έχει. Και πως του μιλάει; Προσέξτε όμως κάτι τώρα, να καταλάβετε κάτι. Δεν του μιλάει με αυθάδεια, όχι. Είναι η ίδια πολύ αγνή και αθώα, τρομακτική αγαπητική εμπιστοσύνη. Η Πανάγια είναι το ίδιο, έχοντας την απόλυτη γνώση, αλλά είναι ταυτόχρονα το ίδιο υπέροχα καθαρό και αθώο πλάσμα. Γι’ αυτό ο Χριστός δεν μπορεί να αντισταθεί. [ΣΩΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΟΥΝ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝ]Άμα έρχεται ένα μωρό τώρα, το εγγόνι σου, και σου λέει, παππού θέλω, έχουμε μερικοί την εμπειρία, ο παππούς δεν μπορεί να πει όχι. Μπορεί να έχει κάτι πολύ σοβαρό να κάνει, τόσο σοβαρό, που δεν μπορεί καν να το περιγράψει στο εγγόνι εκείνη την στιγμή. Μπορεί η τύχη του κόσμου ολόκληρου να’ ναι στα χέρια του (34:30), και αφήνει την τύχη του κόσμου, και ασχολείται με το μωρό, γιατί το μωρό είναι το μωρό και το μωρό, πάει τελείωσε. Για κάποιο, επειδή έχει τη δύναμη της ταπεινώσεως της μεγάλης, το’ χει η Παναγία, να το πω έτσι, την πολύ μεγάλη ταπείνωση, και με την πολύ μεγάλη ταπείνωση, ταυτίζεται με όλο το ανθρώπινο γένος. Εκείνη την στιγμή ο Χριστός δεν έχει την μάνα του απέναντι του απλώς, έχει όλο το ανθρώπινο γένος. Στην πιο εξελιγμένη και προχωρημένη του μορφή. Βέβαια, γιατί λέει ο Καβάσιλας, όταν είπε ο Θεός ιδού τα πάντα καλά λίαν, εννοούσε λέει την Παναγία, ότι θα εμφανιστεί αυτή, άρα είναι καλή η Δημιουργία. Βλέπετε, βλέπετε, βλέπετε, δεν του μιλάει με αυθάδεια. Άλλοι που του μίλησαν με αυθάδεια, ξέρετε τι πάθανε. Δεν του μιλάς με αυθάδεια του Χριστού, δεν το επιτρέπει. Αλλά κάμπτεται επειδή είναι η αυτοαγάπη. Κάμπτεται, πάρα πολύ. Μπροστά σ’ αυτό που είναι ο Ίδιος, απέραντα αγαπητικός και ταπεινός. Όταν το δει, αυτό έλεγαν οι άγιοι. Μας έλεγε ο πατήρ Παΐσιος, τα πάντα προσφέρει ο Θεός, …(ακατανόητες λέξεις), πως τα κάνετε όλα αυτά, παιδιά και μεις, συγγνώμη για όλα αυτά. Τώρα τού πες το όνομα, τώρα του πες τον πατέρα, τώρα του πες την μάνα, μετά έκανες εκεί το θαύμα, μετά έκανες εκείνα, και εγώ εδώ, πως το κάνεις;! Δεν είναι τίποτα, έλεγε, εύκολο είναι. Σε μας είναι τρομακτικά δύσκολο. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια λεπτομέρεια, πρέπει να συντονιστεί κανείς με το Θεό. Συντονισμός. Πως είναι δυο ασύρματοι. Πρέπει να συντονιστούνε. Αν δεν υπάρχει συντονισμός υπαρξιακός, δεν πα να λες εσύ, κάνε, δείξε, φτιάξε, πουυυ, τίποτα. Ούτε ο Θεός σε ξέρει, ούτε εσύ ξέρεις το Θεό. δε μιλάτε ουσιαστικά. Φωνάζεις εσύ. Υπάρχουν πολλές θρησκείες, δεν υπάρχουν πολλές θρησκείες; Και τι κάνουν; Φωνάζουν οι άλλοι. Παίρνουν τα καλάσνικωφ και ρίχνουν, μπαμ. Ακούει ο Θεός; Συνεννοούνται; Όχι καθόλου, τίποτα. Γι’ αυτό και το παραγόμενο αποτέλεσμα, τι είναι; Κόλαση, τρόμος, φρίκη κατάσταση. Η Παναγία σου μαθαίνει πως να συντονιστής με το Θεό. αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα, αλλά ποιος θα καθίσει να το μάθει; Πως θα το μάθουμε αυτό το πράγμα; Αντί γι’ αυτό, την αντιμετωπίζουμε και μεις σαν μια αρχαία θεά. Ναι, ναι ναι ναι. Θεά Αθηνά ας πούμε, θεά, να μην πω Αφροδίτη, άσε, κάνε μου κείνο, φτιάξε μου τ’ άλλο, και εγώ θα σου δώσω τάδε τάμα. Ε ρε φίλε εντάξει, αλλά τι είναι η Παναγία άραγε; Να εδώ είναι το ερώτημα. Η τα δευτερεία της Τριάδος έχουσα. Οι πατέρες που (ακατανόητη λέξη) ..καταλαβαίνουν τι λέμε, παραληρούν όταν μιλάνε για την Παναγία, παραληρούν. Πριν από χρόνια ένας συνάδελφος μου, είχε φτιάξει ένα βιβλίο, δεν ζει αυτός ο καημένος πια, όπου μάζεψε όλα τα ονόματα της Παναγίας από την πατρολογία. 300 σελίδες βιβλίο, μόνο με καταγραφή ονομάτων, τα οποία χρησιμοποιούν αυτοί, μερικά απ’ τα οποία ξεπερνάν τα όρια της ανθρώπινης λατρείας, πως να σας το πω. Γιατί; Διότι ξέρανε, βλέπανε. Εσύ τι βλέπεις; Τη θεά Αθηνά βλέπω. Τίποτ’ άλλο. Δως μου Παναγία μου εκείνο, όλα μου τα δίνει η Παναγία, ότι της ζητήσω, ότι της ζητήσω η Παναγία μου το δίνει, αλίμονο σου. Σου δίνει η Παναγία ότι ζητήσεις, αλλά ζήτησες αυτά που ήθελε αυτή να ζητήσεις, άραγε ποτέ; Αυτό είναι το ερώτημα. Προσέξτε, η ορθοδοξία, ο χριστιανισμός, η Εκκλησία μάλλον, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, και δεν ξέρουμε σήμερα, για τι πράγμα μιλάμε. Αν ξέραμε για τι πράγμα μιλάμε, δε θα υπήρχε άνθρωπος άθεος δίπλα μας. Αν ρωτήσεις όλους αυτούς δίπλα που κοροϊδεύουν και βγάζουν μια γλώσσα ένα μέτρο, θα δείτε ότι αυτά που θα σας πουν για τον Χριστιανισμό, δεν έχουν καμιά σχέση με τον Χριστιανισμό, ούτε με την Εκκλησία, καμία απολύτως, και καμία απολύτως σχέση με αυτά που λέμε εμείς τώρα, καμιά απολύτως. Από τη μια λοιπόν η ανθρώπινη συμπεριφορά, βάλε με και μένα σε μια, κάνε με και μένα δεσποτάκο, κακό είναι, ε λέμε τώρα. Δως μου και μένα. Τι να σου δώσει εσένα; Χάνουμε τον καιρό μας στην πραγματικότητα, αντί να δούμε και να διαπιστώσουμε το μεγαλείο αυτό που είναι μπροστά μας, και το οποίο ξεπερνάει κάθε ιδέα μεγαλείου που έχουμε στο κεφάλι μας. Διότι η Παναγία φέρνει πραγματικά το Θεό στον κόσμο. Και από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Διότι όλες οι ανθρώπινες καταστάσεις, όλες οι ανθρώπινες ενέργειες, όλα τα ανθρώπινα θελήματα, έχουνε συμπεριληφθεί στην ενσάρκωση αυτή. Και τα εκτελεί ο Θεός με τον τρόπο του Θεού. Με τον Χριστό μαθαίνουμε τι θα έκανε ο Θεός επι γης αν ήταν άνθρωπος. Είναι το ανθρώπινο του Θεού, και με τον τρόπο αυτό μαθαίνουμε και μεις το θεοπρεπές του ανθρώπου, και αρχίζουμε να μπαίνουμε στη σφαίρα της θεανθρωπίας, και να ησυχάζουμε, τότε ησυχάζει ο άνθρωπος. Τότε ειρηνεύει. Πως θα βρω την ειρήνη μου, λένε, μας λένε οι άνθρωποι, και αναρωτιώμαστε και μεις, πως θα ειρηνεύσω; Θα ειρηνεύσεις όταν ο Θεός είναι παρών μες στα πράγματα της ζωής σου, γύρω σου, είναι συνεχώς παρών στη ζωή. Και αποκτά ο άνθρωπος τον τρόπο να τον βλέπει, και μετά αλλάζει η ζωή, σιγά σιγά, δεν είναι μόνος, σιγά σιγά ανακαλύπτει πράγματα, και βέβαια εκατονταπλασίονα λήψεται μετά πειρασμών. Θα τραβήξει διάφορα. Από όλους αυτούς, οι οποίοι δε θα το καταλαβαίνουν αυτό, ή από όλους που θα βάλει ο διάβολος να μην καταλαβαίνουν, και να τον ταλαιπωρούνε, για να του δώσει όμως ο Θεός μεγαλύτερη γνώση, και να ξέρετε ότι ο πόνος αυτός, ο εν Χριστώ πόνος, είναι όμορφος πόνος, γιατί έχει διέξοδο. Έχει ανάπαυση, έχει λογικότητα. Δεν υπάρχει τέτοια τραγωδία στο Θεό, ότι και να συμβεί στον άνθρωπο του Θεού, εάν το περνάει κατά Θεόν, θα τον οδηγήσει σε βαθύτερη χαρά, βαθύτερη ανακούφιση, βαθύτερη γνώση, σε σημείο που να λέει στο τέλος, δεν γίνεται να έχω ακόμα ένα πειρασμό τέτοιονε; Να με οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμα ανάπαυση και χαρά. Βλέπετε λοιπόν η Παναγία, έβαλε, η Εκκλησία έβαλε την Παναγία, μες στη Σαρακοστή. Δεν είναι χωρίς λόγο αυτό. Μα, αν καταλάβουμε όλα αυτά που είπαμε, θα καταλάβουμε γιατί την έβαλε ειδικά εκεί. Και εκεί. Δεν την βάζει απλά και μόνο για να πηγαίνουμε την Παρασκευή και να λέμε χαίρε. Και μάλιστα την χαιρετίζει, έτσι συνεχώς, τη δοξάζει την Παναγία, έτσι. Γιατί είναι το μυστήριο της Παναγίας, το οποίο μας καλεί η Εκκλησία, ειδικά την περίοδο της Σαρακοστής, όσο καταλαβαίνει ο καθένας, και όσο μπορεί, το μυστήριο αυτής της αφιερώσεως και αυτής της αγνότητας. Παρθένος μπορεί να μην είσαι. Αυτό δεν αλλάζει τώρα, αν δεν είσαι. Και ούτε είναι φοβερό κακό, εάν γνωρίζεις την αγνότητα αυτή, της αφιέρωσης αυτής, χωρίς κρατούμενα. Μούδωσες ότι μούδωσες Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ για όλα. Να λοιπόν, ότι εγώ τώρα ζητώ τον δωρεοδότη, ζητώ αυτόν που τα έδωσε όλα αυτά. Μια συναλλαγή πλέον μαζί Του (42:40), μια κοινωνία μαζί του, να δω τι θέλει να κάνω. Όλα αυτά τα υπέροχα. Έτσι δεν είναι; Έφαγες στο τραπέζι, σηκώθηκες, λες λοιπόν στον εστιάτορα, τώρα τι θες να κάνω, γιατί με τάισες τόσο καλά; Καταλάβατε; Δόξα τω Θεώ, σ’ ευχαριστώ. Τώρα τι θες να κάνω; Αυτή η δύναμη που μου’ δωσες, αυτή η χαρά, αυτή η ευγνωμοσύνη που έχω, τι να την κάνω; Και θα σου πει τι να την κάνεις. Καταλάβατε. Και μετά η ζωή ολόκληρη είναι αυτή η ευγνωμοσύνη, και αυτή η δοξολογία, σε σημείο που οι πειρασμοί, το βλέπουμε στους ανθρώπους του Θεού πάρα πολύ αυτό, δεν τσακίζουν. Το αντίθετο εντελώς. Καταλάβατε, όπως και η Παναγία άντεξε, αυτό το φοβερό τσάκισμα, το να ξέρει ποιος είναι, και να βλέπει τι παθαίνει, ε; κανένας δεν ξέρει την ανθρώπινη τραγωδία τόσο καλά, όσο η Παναγία. Κανένας δεν ξέρει πόσο, πόσο πόσο πολύ έχουμε πέσει, καταλάβατε. Και αν δεν το μάθουμε και μεις αυτό, δε θα καταλάβουμε σε τι πράγμα απαντά ο σταυρός του Χριστού και η Ανάσταση Του. Και θα περιμένουμε, τις συμφορές που ήρθαν και που έρχονται, καλπάζοντας έρχονται, δυστυχώς, ναι, και ως πότε θα λέμε στο Θεό μη, μη, μη, μη. Μην το κάνεις, να μη γίνει…να προλάβω να παντρέψω το παιδί μου πρώτα, και μετά να πέσει η βόμβα. …(ακατανόητο, τσιρίζει) είναι πολύ κοντά, γιατί δεν ρωτάμε το Θεό για τις βόμβες μας. Για τίποτε δεν τον ρωτάμε. Αισθανόμαστε ότι εμείς έχουμε την κυριότητα του εαυτού μας, της ιστορίας, της ζωής, της αλήθειας, εμείς τα ξέρουμε όλα. Δεν τα λέω αυτά. Είναι πασίγνωστα. Κοιτάξτε όμως τη σοφία της Παναγίας. Η Παναγία ξέρει, ότι αν έρθει Εκείνος μόνο στα πράγματα, ο Δημιουργός, τα πράγματα θα φανούνε, στην ομορφιά τους και στην τελειότητα τους. Αυτό είναι ο σταυρός μας. Η Παναγία είχε αυτό το μεγάλο βίωμα, μετά την Ανάσταση του Χριστού, στάθηκε, κοίταξε τον ουρανό και είπε: ναι, όλα είναι τέλεια. Καταλάβατε, όλα είναι τέλεια. Τα έκανε ο Θεός όλα. Τα τέλεια, αλλά υπάρχει η δική μας ελευθερία, που πρέπει να το οικειωθεί αυτό όλο, έτσι. Τρία τέταρτα, σταματώ τώρα. Πάντα, μετά από τριάντα χρόνια δάσκαλος που’ μαι, τριάντα τόσα, σταματάει μόνο του το ρολόι. (45:25).
Τέλος ομιλίας. Συνεχίζεται με ερωτήσεις-απαντήσεις.
Ερώτηση (46:20): Κάποιος πατήρ της Εκκλησίας λέει, ότι η Παναγία δεν γνώριζε απόλυτα τον Ιησού πριν την Πεντηκοστή.
Απάντηση: Α, με μια έννοια που θα σας πω τώρα. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει ανθρωπίνως, απόλυτα το Θεό, και συνεχώς ο Θεός έχει να του αποκαλύψει καινούργια πράγματα. Δεν μπορεί να ταυτιστεί ποτέ η γνώση που έχει ο Θεός για τον εαυτό του με τη γνώση που έχει ένας άνθρωπος για το Θεό. Γιατί ο ένας είναι άνθρωπος, είναι κτιστός, είναι αυτό που είναι. Ο μόνος ο οποίος είναι ενωμένος τέλεια, άνθρωπος και Θεός σε μια φύση, και έχει αυτή την γνώση, και αυτή η γνώση είναι υπερφυής, είναι ο Χριστός. Στον Χριστό έχουμε υποστατική ένωση. Η Παναγία είναι άλλο πρόσωπο, δεν είναι ο Χριστός. Και με την έννοια αυτή μαθαίνει και η Παναγία, και δέχτηκε και η Παναγία το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο την κάνει να καταλάβει αυτά που καταλάβαινε, ει δυνατόν ακόμα βαθύτερα. Δεν έχει τέλος όμως αυτό, η γνώση του Θεού δεν έχει τέλος, ξέρετε. Η γνώση διαρκεί απείρως, δεν υπάρχει κάτι το οποίο θα τελειώσει. Και μετά το θάνατο θα συνεχίζεται η γνώση. Συνεχώς θα βλέπουμε καινούργια πράγματα. Ετοιμαστείτε, πάρα πολλά μυστήρια. Και στη ζωή αυτή, και μετά το θάνατο. Δεν τελειώνει αυτό. Μας περιμένει ένα τεράστιο σύμπαν για περιήγηση, πραγμάτων, νοημάτων, κομητών, αστέρων, μυστικών κλπ., και μια εικόνα για τον κόσμο που είναι τρομακτικά μεγαλύτερη απ’ ότι μπορείτε να διανοηθείτε. Αυτό από τώρα συμβαίνει. Μου έλεγε θυμάμαι ο πάπα Χαράλαμπος, ο ηγούμενος της Διονυσίου, ο οποίος ήταν τέκνο πνευματικό του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή. Όταν λοιπόν τον πρωτοσυνάντησα, είχα τέσσερα χρόνια που μπήκα στην Εκκλησία. Λοιπόν, μου λέει, κομποσχοίνια κάνεις; Ε λέω, κάνω λίγο. Μου λέει, και τι βλέπεις; Τίποτα. Μου λέει, τέσσερα χρόνια και ακόμα δεν είδες τίποτα; Λέω, τι να δω; Άκου να δεις μου λέει, επειδή έβλεπε πως σκεφτόμουνα εγώ βέβαια, η χάρις με παίρνει στα βάθη των ωκεανών, με παίρνει στα βάθη των όντων, με παίρνει στα βάθη του σύμπαντος, και βλέπω πράγματα, αλλά δεν μπορώ να τα πω, δεν λέγονται, αλλά δεν ξέρω αν ποτέ η επιστήμη θα μπορέσει να τα πει. Τα βλέπω όλα, και είναι θαυμαστός ο κόσμος, και τεράστιος, μου λέει. Συμβαίνουν πράγματα στις γωνιές εκεί στο σύμπαν, που δεν μπορώ να σας τα διηγηθώ. Τον κοίταγα έτσι εγώ, και μετά θυμήθηκα τον πατέρα Πορφύριο, που όταν τον γνώρισα και πήγαινα λοιπόν, είδα είχε τόμους ολόκληρους, απ’ την μια είχε ανατομία, και απ’ την άλλη είχε φυσική. Τα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Λέω, ρε γέροντα, μ’ αυτά ασχολείστε; Α, λέει, κοίτα να δεις, όταν η χάρι άρχισε να μου δείχνει τον ανθρώπινο οργανισμό, του τα’ δειχνε όλα η χάρις, πως είναι και πως δουλεύουν όλα, αλλά δεν ήξερα να τα πω, λέει. Και κάθισα και διάβασα ανατομία, και τώρα ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ανέλυε τελείως τον ανθρώπινο οργανισμό, και έβλεπε που πάσχεις, τι έχεις πάθει, τι έρχεται να πάθεις. Τα έζησα εγώ αυτά προσωπικά, και άλλοι πολλοί, δεν τα λέω για καινούργιο. Και το ίδιο έγινε με τη φυσική, μου λέει. Αυτά που βλέπεις, ξέρεις, όλα έχουν και πνευματικές προεκτάσεις. Τόμοι εδώ, καταλάβατε.
(50:00) Μην πάρετε ποτέ αυτά που λέει ο Θεός με τον τρόπο τον βλακώδη, που μας έμαθε η νοοτροπία μας η προτεστάντικη, να τα παίρνουμε ως ηθικολογίες. Και άμα λοιπόν κάνεις και τίποτα της προκοπής, καλό, μετά γίνεσαι ένα τέρας, αυτοπεποίθησης, ε, και κρίνεις και τους άλλους. Βέεεβαια. Γίνεσαι και αιρεσιοκυνηγός. Μεγάλο σπορ αυτό. Το’ χω υποστεί και εγώ. Τελευταία το’ παθα και με μια αυτή που είπα για την Παναγία. Υπάρχει στο διαδίκτυο μια ομιλία μου, «Μπορούμε να ξεπεράσουμε τον προτεσταντισμό;», είναι πρόσφατη. Και εκεί μέσα, κάποια στιγμή θύμωσα, και έβαλα στο μυαλό μου τους προτεστάντες. Δε θα κουβεντιάζουμε αν η Παναγία έκανε σ. με τον Ιωσήφ. Θα δούμε πως ενσωμάτωσε το ομοούσιο. Και από κάτω μου γράφουνε, «ντροπή σας, ορίστε, θεωρείτε ότι έκανε σ.. η Παναγία», «πάτερ μου, ντροπή σου, είσαι αιρετικός, μπήξας-δείξας». Με βρήκανε και μένα. Λέω δεν γλιτώνει κανένας. Αιρεσιοκυνηγοί. Δυο πραγματάκια καταλαβαίνουν, και αμέσως, μετά παίρνουν το πολυβόλο, το στήνουνε, και αναμένουν τα θύματα. Ελπίζω να ακούσουν και την ομιλία αυτή, αυτοί. (51:20).
Ερώτηση: Είπατε προηγουμένως, ότι ο Θεός δεν κολάζει. (Δεν το λέω εγώ αυτό, λέει ο π.Λ.) ) Αλλά επιτρέπει όμως, να πάνε οι άνθρωποι στην κόλαση.
Απάντηση: Το είδατε εσείς, ήταν εκεί; Όχι, λέει η γυναίκα. Α, (και γελάει ο π.Λ.). Λοιπόν ακούστε κάτι, τα έσχατα είναι πολύ μεγάλο μυστήριο. Τα πρώτα λόγια που μου’ πε ο πατήρ Παΐσιος, όταν τον γνώρισα, ήταν αυτά: «οι πατέρες μας έκρυψαν την αγάπη του Θεού». Λέω εγώ, είχα διαβάσει δυο τρια πραγματάκια, δυο σελίδες, τρεις, είχα προλάβει, μα γι’ αυτήν μιλάνε γέροντα. «Όχι μου λέει. Δεν μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτήν. Και όποιος την είδε, αισθάνεται την ανάγκη να την κρύψει». Αν σας λέει τίποτα αυτό, εμένα μου λέει πολλά αυτή την στιγμή. Τώρα. Τώρα μετά από σαράντα χρόνια. Τώρα μου λέει πάρα πολλά. Και κάτι άλλο, στον βίο του Αγίου Σιλουανού. Χτυπιέται και παρακαλάει για όλο το ανθρώπινο γένος, και κάποια στιγμή δεν αισθάνεται ανταπάντηση. Και φωνάζει του Χριστού, και λέει, «είσαι αδυσώπητος». Και τότε του εμφανίζεται ο Χριστός, και του λέει, «εσύ σταυρώθηκες γι’ αυτούς;». λέει αυτός, όχι. Και του λέει: «Θα ελεήσω έστω και το ένα Κύριε ελέησον που έχει πει ένας άνθρωπος στη ζωή του». Λοιπόν, η κόλαση υπάρχει, γιατί βλέπω να υπάρχει εγώ, γιατί θέλω εγώ να υπάρχει. Μου χρειάζεται εμένα. Θέλω να τιμωρήσω μερικούς. Και σεις δε θέλετε; Δε θέλετε; Μωρέ! Θέλετε; Με μας τι θα κάνει ο Θεός δεν ξέρω, που λέμε, εκείνον κάψτονε. Έχω φτάσει να πω, ότι η κόλαση είναι τω διαβόλω, που είναι ετοιμασμένη και τοις αγγέλοις αυτού, τω διαβόλω είναι ποιητικό αίτιο, απ’ τον διάβολο, δε θέλει ο διάβολος να τιμωρεί συνέχεια; Εσάς τώρα όπως σας βλέπει, και μας, σαν ξερολούκουμα. Καταλάβατε. Ε, είμαστε γεμάτοι κόλαση, εμείς. Ο Θεός δεν ξέρει πως να κολάζει. Δεν το ξέρει, δεν το έκανε ποτέ. Και όταν εσύ βάζεις το χέρι στη φωτιά, το βάζεις γιατί εσύ το θες και το βάζεις στη φωτιά. Ναι ή όχι; Στην αρχή σε εμποδίζει, μετά βλέπει ότι θα σε κάνει ποτήρι αν συνεχίσει να σε εμποδίζει, και σου λέει, άντε άπλωσε το χεράκι. Και μετά σου λέει, κάηκες; Έλα δω, έλα δω. Έλα. Δεν ξέρουμε το Θεό, σας λέω, είναι πολύ δύσκολο. Λίγοι τον ξέρουνε, τον ξέρουν αυτοί που λιγάκι περισσότερο Τον παίρνουν στα σοβαρά. Ναι. Λοιπόν, μη μιλάτε για την κόλαση. Ας παρακαλέσουμε το Θεό να μας γνωρίσει την αγάπη του αυτή, και μετά θα παρακαλούμε σαν τους αγίους, εμείς, η κόλαση να μην έχει κανένα. Όταν τάδε άγιος, ο πάτερ Παΐσιος, παρακαλούσε για τον διάβολο, τι ήταν αυτό; Δεν παρακαλούσε να μην υπάρξει κόλαση καν; Αλλά όταν πας με την κόλαση στην ψυχή και στον νου και στην ύπαρξη, ενώπιον του Θεού; Και υπάρχουν και πολλοί τέτοιοι, και φωνάζουνε, και λένε, κόοολαααση, κόοολαααση. Επείνασα και ουκ εδώκατε μοι φαγείν. Αλήθεια, θα φωνάζουν λοιπόν κάποιοι, κάψτον! Χα, χα. Πως θα γλιτώσουμε εμάς, είναι το πρόβλημα. Αν τελειώσουμε εμείς, ο Θεός δεν έχει πρόβλημα, να μην έχει κανένα η κόλαση, τίποτα. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε αυτά που λέω, ίσως είναι και λίγο προχωρημένα, και ίσως οι αιρεσιολόγοι με ξαναπιάσουν και πάλι, (γελάνε από το κοινό), λοιπόν.
ΤΕΛΟΣ
